tonsillotomia jest zabiegiem chirurgicznym, w którym usuwane są migdałki podniebienne. Zabieg ten wykonuje się z różnych powodów, w tym z powodu nawracającego zapalenia migdałków, infekcji gardła i obturacyjnego bezdechu sennego. Istnieją jednak pewne zagrożenia i powikłania, których pacjenci powinni być świadomi.
Krwotok pooperacyjny
Krwotok pooperacyjny po zabiegu tonsillotomii jest powikłaniem nagłym i powinien być natychmiast leczony. Może prowadzić do wstrząsu i niedrożności dróg oddechowych, a nawet może być śmiertelny. Najczęściej występuje w 5-10 dobie pooperacyjnej. Konieczna jest interwencja chirurgiczna w celu zatamowania krwawienia i zachowania dróg oddechowych pacjenta.
W najnowszym badaniu przeprowadzonym przez Mayo Clinic krwotok pooperacyjny po tonsillektomii nie jest związany z podwyższeniem wieku pacjenta ani z zastosowaną techniką. Pacjenci powinni być monitorowani pod kątem krwawienia przez okres do 48 godzin po zabiegu i nie powinni być przenoszeni w inne miejsce, jeśli krwawią.
Wykazano, że subgalwan bizmutu, nierozpuszczalny związek, zmniejsza krwotok pooperacyjny. Substancja ta stymuluje śródoperacyjny szlak krzepnięcia i aktywuje czynnik XII Hagemana, czynnik układu odpornościowego. Znalazła ona zastosowanie w tonsillotomii i faryngoplastyce w celu zmniejszenia krwawienia pooperacyjnego.
Znieczulenie wykonano u chorego, którego po przejściu listy kontrolnej przed zabiegiem przewieziono z powrotem na salę operacyjną. Chorego zaintubowano i utrzymywano przy pomocy maski. W czasie ekstubacji chory był przytomny, co zmniejszyło ryzyko aspiracji płucnej. Krwotok pooperacyjny po tonsillotomii jest powikłaniem i musi być pilnie leczony.
Większość przypadków krwotoku pooperacyjnego po tonsillotomii jest niewielka. Jednak w bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów może dojść do poważnego powikłania. W takich przypadkach może być konieczna dodatkowa kauteryzacja. Objawy to jasnoczerwone łożysko migdałka, wymioty krwią i ból w gardle.
Krwotok pooperacyjny po zabiegu tonsillektomii może być oznaką odwodnienia lub innych powikłań. Strupki na miejscu tonsillotomii odpadną w ciągu pięciu do dziesięciu dni, ale przez 24 godziny lub dłużej po operacji może utrzymywać się niewielkie krwawienie. Krwawienie z ust jest oznaką krwotoku pooperacyjnego.
Chirurgia zimnej stali
Chociaż tonsillektomia zimnej stali jest uważana przez niektórych otolaryngologów za surową, w rzeczywistości jest ona dość skuteczna i elegancka. W rzeczywistości, chirurgia zimnej stali jest standardową techniką w większości krajów. Jednakże, tonsillektomia z użyciem zimnej stali nie jest rutynowo nauczana w programach rezydenckich. Co więcej, w piśmiennictwie w dużej mierze preferuje się technikę gorącą, jak wynika z artykułu przeglądowego z 2003 roku.
Metoda ta polega na użyciu noża do migdałków ze stali nierdzewnej lub dissektora. Noże te są przeznaczone do rozcinania migdałka, co powoduje odsłonięcie mięśni zwężających linię. Podczas operacji chirurg może również użyć lasera lub diatermii, które również służą do podniesienia temperatury tkanki migdałka.
Operacja z użyciem zimnej stali wiązała się z mniejszą utratą krwi we wczesnym i późnym okresie pooperacyjnym w porównaniu z technikami diatermii i ligatury. Różnica ta odpowiadała 2% objętości krwi krążącej dziecka. Metoda ta jest jednak częściej stosowana u starszych dzieci.
Audyt kliniczny jest również pomocny w ocenie jakości opieki świadczonej przez klinikę. Pozwala on chirurgom porównać różne badania, zidentyfikować czynniki związane z gorszymi wynikami pacjentów i wprowadzić usprawnienia. Audyty te są niezbędne w służbie zdrowia, ponieważ praktyka kliniczna i technologia ewoluują. Chirurdzy muszą dostosować swoje techniki, aby zapewnić najnowocześniejszą opiekę.
Chirurgia zimnej stali w przypadku tonsillotomii wiąże się ze znacznie mniejszym ryzykiem wtórnego krwotoku niż diatermia lub koblacja. Jednak kleszcze są często szybsze niż metoda zimnej stali i zmniejszają krwawienie śródoperacyjne. Dlatego zimna stal jest lepszym wyborem dla pacjentów, u których zależy na czasie.
Chociaż zimna stal jest tradycyjną metodą tonsillotomii, istnieją inne metody, takie jak chirurgia wspomagana laserem, które zostały niedawno wprowadzone. Niemniej jednak zalety i wady każdej z metod nie są jeszcze całkowicie jasne. Zimna stal jest bardziej powszechna niż chirurgia wspomagana laserem.
Obie metody są podobne, jeśli chodzi o ból. Ból związany z operacją z użyciem zimnej stali był mniejszy, ale grupa CS nie była całkowicie wolna od bólu. Może to oznaczać wydłużony czas rekonwalescencji.
Koblacja (ablacja prądem o częstotliwości radiowej)
Koblacja jest stosunkowo nową metodą usuwania tkanki miękkiej. Ten mało inwazyjny zabieg wykorzystuje płyn przewodzący prąd elektryczny. Płyn ten jest następnie przekształcany w warstwę naładowanej plazmy, a cząsteczki rozbijają wiązania molekularne komórek tkanki. Pozwala to na usunięcie tkanek, pozostawiając pacjentowi możliwość powrotu do normalnej aktywności. Ta nowa procedura oferuje również szybszy czas rekonwalescencji.
Koblacja jest stosowana w celu zmniejszenia rozmiaru migdałków i poprawy ich funkcji. Migdałki to maleńkie węzły chłonne, które znajdują się z tyłu gardła i pomagają w zwalczaniu infekcji. Odgrywają również ważną rolę w krążeniu i funkcji odpornościowej. Infekcje i powiększone migdałki mogą zakłócać oddychanie i drenaż zatok. Tradycyjne techniki tonsillektomii często wykorzystują ciepło do spalania tkanki, co prowadzi do długiego okresu rekonwalescencji pooperacyjnej. Koblacja jest mniej bolesna i powoduje szybszy powrót do zdrowia.
Koblacja ma wiele zalet. Zmniejsza ból pooperacyjny, umożliwia pacjentom szybszy powrót do normalnej aktywności i wiąże się z mniejszym krwawieniem śródoperacyjnym niż tradycyjna tonsillektomia. Koblacja powoduje również mniejsze ryzyko wtórnych zakażeń migdałków. Procedura ta może być jednak droższa niż tradycyjna tonsillotomia.
Chociaż Coblation jest stosunkowo nową procedurą, wykazano jej skuteczność w wielu stanach chorobowych. Jednym z przykładów jest ból fantomowy kończyn. Procedura jest bardziej skuteczna u pacjentów z bólem nerwu niż u pacjentów bez bólu nerwu. Niemniej jednak, potrzeba więcej badań, aby określić, czy Coblation jest realnym rozwiązaniem w tym przypadku.
Coblation wiąże się z niewielkim ryzykiem krwawienia. W jednym z badań odnotowano średnio 3,4% krwawień po koblacji, podczas gdy po elektrokauteryzacji tylko 0,26%. Różnica ta nie jest jednak istotna statystycznie. Pacjenci po Coblacji mieli mniej powikłań niż ci poddani elektrokauteryzacji – sześć przypadków krwawienia, dwa przypadki wymiotów i dwa przypadki odwodnienia. W przypadku elektrokauteryzacji wystąpiło 20 przypadków powikłań.
Innym potencjalnym zagrożeniem jest zwiększone ryzyko nawrotów choroby. Procedura jest nadal eksperymentalna i potrzeba więcej badań, aby określić, czy jest to niezawodny sposób leczenia tonsillotomii. Wytyczne praktyki klinicznej National Comprehensive Cancer Network nie wymieniają radiofrekwencji Coblation jako opcji terapeutycznej dla tonsillotomii.
Częste infekcje bakteryjne prowadzące do tonsillotomii
Migdałki są dużymi mięsistymi gruczołami w tylnej części gardła, które produkują przeciwciała zwalczające infekcje. Infekcje migdałków są najczęściej spowodowane przez bakterie streptococcus, które mogą być bardzo zaraźliwe. Oprócz bolesnych objawów zapalenia migdałków, możesz doświadczyć czułych węzłów chłonnych w szyi i bólów głowy. Jeśli wystąpią te objawy, być może nadszedł czas, aby szukać pomocy medycznej.
Niektóre powszechne przyczyny zapalenia migdałków to Staphylococcus aureus, paciorkowiec grupy C i Mycoplasma pneumoniae. Inne możliwe przyczyny to Arcanobacterium haemolyticum i Corynebacterium diphtheriae. Jednak zapalenie migdałków wywołane przez GABHS jest rzadsze, dotyczy tylko około 15 procent dzieci poniżej piątego roku życia.
W jednym z badań stwierdzono, że Staphylococcus aureus, Streptococcus pyogenes i Staphylococcus pneumoniae były najczęstszymi bakteriami chorobotwórczymi znajdowanymi w rdzeniach migdałków. Co ciekawe, większość izolatów była wrażliwa na wankomycynę i penicylinę, ale była oporna na metycylinę.
Badanie było prospektywne i przekrojowe, przeprowadzone na oddziale otolaryngologii BMC, trzeciorzędowego szpitala dydaktycznego Uniwersytetu Katolickiego. Miał on pojemność ponad 1000 łóżek i wykonywał około 70-80 tonsillotomii miesięcznie. Minimalną wielkość próby określono stosując formułę Kish-Leslie (1965) i zakładając 75% częstość występowania zapalenia migdałków.
Ropień migdałka jest najczęstszym powikłaniem ostrego zapalenia migdałków. Powstaje, gdy w przestrzeni między migdałkiem a otoczką zbiera się ropa. Objawy tego schorzenia to ból gardła i ślinienie się, sztywność karku, stłumiony głos, zaburzenia oddychania.
Schorzenie to można leczyć antybiotykami i czasami wymazami z migdałków. Jeśli jednak infekcja nawraca lub migdałki utrudniają oddychanie, pacjent może potrzebować tonsillotomii. Ten zabieg chirurgiczny jest zwykle zalecany w przypadku powtarzających się infekcji migdałków lub migdałków.
Ostre zapalenie migdałków może powodować gorączkę i obrzęk migdałków, a także ból i trudności w przełykaniu. U niektórych pacjentów mogą również wystąpić kamienie migdałkowe. Jeśli objawy te utrzymują się dłużej niż siedem dni, stan ten uważa się za nawracające ostre zapalenie migdałków.
W badaniu przeprowadzonym w Iraku wzięło udział 73 dzieci w wieku od trzech do 10 lat. W badaniu stwierdzono, że prawie połowa osób z zapaleniem migdałków miała zwykłe zakażenie bakteryjne. Może to wynikać z różnorodności patogenów wywołujących zapalenie migdałków. Jednak w badaniu przeprowadzonym w Ugandzie odnotowano, że częstość występowania była niższa i wynosiła 15,9%.
Podobne tematy
