Nabłonek migdałka ma wiele ważnych funkcji. Jest częścią wtórnej tkanki limfoidalnej, która ułatwia adaptacyjne odpowiedzi immunologiczne. Migdałki mogą odgrywać rolę w rozwoju i dojrzewaniu komórek T. Potrzeba jednak więcej badań, aby zrozumieć dokładną rolę migdałków.
ciliated pseudostratified epithelium
Migdałek jest widoczną masą położoną grzbietowo w nosogardzieli, rozciągającą się na długość od dwóch do trzech centymetrów i zawierającą gęstą masę komórek ciliated pseudostratified epitheid. Komórki te są zorganizowane w obszarze międzyziarnowym rdzenia łącznotkankowego migdałka i składają się z wtórnych i pierwotnych pęcherzyków limfoidalnych. Pęcherzyki te wyścielone są nabłonkiem kolumnowym, rzęskowym i pseudostratyfikowanym. Niekiedy komórki limfoidalne wnikają do migdałka, co powoduje powstanie płatów siateczkowatego nabłonka nielichego.
Tkanki te pełnią również funkcję miejsc dla limfocytów, które wykrywają obce antygeny poprzez powietrze natchnione. W podręczniku histologii Stevensa i Lowe’a te tkanki limfoidalne są klasyfikowane jako mucosa-associated lymphoid tissues.
Układ oddechowy to szereg narządów, które funkcjonują na zasadzie wymiany i przewodzenia. Do dróg przewodzących należą jama nosowa, nosogardło i krtań. Układ oddechowy zawiera również wiele cienkościennych, silnie unaczynionych części.
Nabłonek rzęskowy pseudostratyfikowany migdałka jest ściśle związany z nabłonkiem oddechowym. Nabłonki te mogą być ważne w zrozumieniu patogenezy wielu chorób. Nabłonek pseudostratyfikowany migdałka składa się z komórek rzęskowych, które wyściełają błonę śluzową.
Migdałek jest rozproszoną masą zlokalizowaną w ścianie nosogardła, caudoventralnie do otworu przewodu słuchowego. Zbudowany jest z tkanki limfoidalnej o zróżnicowanym składzie od pierwotnych pęcherzyków limfoidalnych i zagregowanych komórek limfoidalnych. Ciliated pseudostratified epithelation jest również naciekany komórkami limfoidalnymi.
Ciliated pseudostratified epithelation migdałka ma płaski i wydłużony kształt. Ma około 10 cm długości i dwa centymetry szerokości. Na powierzchni pęcherzyka migdałkowego znajdują się krypty i uchyłki. Jest on wyścielony tkanką limfoidalną i otoczony kapsułą z tkanki łącznej.
Migdałki odgrywają kluczową rolę w odpowiedzi immunologicznej oraz w patogenezie wielu chorób. W ostatnich dekadach migdałki wzbudzają duże zainteresowanie naukowe. W kilku badaniach szczegółowo opisano ich cechy immunologiczne, ze szczególnym uwzględnieniem mechanizmów wychwytu antygenów. Badania te koncentrowały się jednak na migdałku podniebiennym, który jest najczęściej występującym typem migdałka. Badanie innych migdałków było utrudnione z powodu braku podstawowych danych anatomicznych. Dane, które są dostępne, są rozproszone i niespójne.
U psów występują trzy rodzaje migdałków: językowy, podniebienny i gardłowy. Migdałek podniebienny jest większy od migdałka owczego i składa się z dużej liczby pęcherzyków migdałkowych. Tkanka limfoidalna otaczająca krypty migdałkowe jest zorganizowana we wtórne pęcherzyki limfoidalne. Nabłonek płaski warstwowy jest masywnie naciekany przez komórki limfoidalne.
wtórna tkanka limfoidalna
Migdałki są wtórnymi narządami limfoidalnymi zlokalizowanymi w nosie i gardle większości ssaków. Narządy te posiadają zazwyczaj krypty otoczone gęstą tkanką limfoidalną. Istnieją jednak przypadki, w których migdałki nie posiadają krypt. Różnice morfologiczne pomiędzy tymi dwoma rodzajami migdałków doprowadziły do zamieszania w kwestii ich nazw. W niektórych przypadkach migdałek bez krypt był błędnie nazywany migdałkiem gardłowym.
Wtórna tkanka limfoidalna w migdałkach jest podobna do tkanki węzłów chłonnych, z tym że w migdałkach brakuje naczyń chłonnych efferentnych. Ponadto migdałki wypełnione są wieloma DCs, które pełnią funkcję APCs w pierwotnej odpowiedzi immunologicznej. Komórki te zwykle otaczają HEVs i grupują się z komórkami T CD4+. Limfocyty migdałków składają się zarówno z podgrup pamięciowych, jak i naiwnych. Są one bogate w receptory IL-2 i posiadają biologiczne uzbrojenie do wywołania odpowiedzi immunologicznej.
Migdałek jest widocznym, owalnym obszarem na brzusznej stronie podniebienia miękkiego. Zawiera międzykolczystą tkankę limfoidalną i pęcherzyki migdałkowe. Tkanka migdałkowa zbudowana jest z tkanki limfoidalnej międzykolcowej, która nie jest obfita. Tkanka migdałkowa otoczona jest tkanką łączną.
Tkanka migdałkowa występuje zarówno w migdałku podniebiennym, jak i rurkowym. Są one pokryte specyficznym rodzajem nabłonka, w zależności od ich lokalizacji. W migdałkach nosowo-gardłowych występuje nabłonek kolumnowy ciliated, natomiast w migdałkach rurkowych – nabłonek płaski warstwowy nierogowaciejący.
Istnieje również kilka gatunków szczurów posiadających migdałki. Na przykład gatunek szczura D. novaehollandiae ma migdałek gardłowy, a S. camelus ma migdałki gardłowe, które są podobne do migdałków D. novaehollandiae. Jednak migdałki gardłowe mają fałdy.
Migdałek gardłowy zbudowany jest z grudek chłonnych, tkanki limfoidalnej międzyguzkowej, gruczołów śluzowych i przegród łącznotkankowych. Otoczony jest również źle odgraniczoną torebką.
Tonsile pełnią ważne role immunologiczne. Służą jako pierwsza linia obrony przed obcymi antygenami i odgrywają rolę w rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych. Dlatego też badania nad morfologią migdałków nabierają coraz większego znaczenia. Piśmiennictwo dotyczące anatomii migdałków jest jednak fragmentaryczne, a pomiędzy poszczególnymi źródłami występują znaczne różnice.
Symbioza limfoepitelialna
Migdałki ludzkie pozostają w limfoepitelialnej relacji symbiotycznej z limfocytami i komórkami dendrytycznymi. W tej relacji migdałek zawiera znaczną liczbę limfocytów T i niewielką liczbę komórek dendrytycznych. Komórki dendrytyczne w migdałkach to niedojrzałe DCs z markerami HLA-DR i S100b.
Krypta migdałkowa jest miejscem prezentacji antygenu, procesu inicjującego adaptacyjną odpowiedź immunologiczną. Nabłonek krypty zawiera nabłonek siateczkowy, który jest przeplatany komórkami limfoidalnymi i występuje na przemian z płatami nabłonka płaskiego.
Konfiguracja mikrostrukturalna migdałka podniebiennego została zoptymalizowana dla symbioz limfo-nabłonkowych. Migdałek jest bramą dla antygenów, które są rozprowadzane do węzłów chłonnych i powierzchni błony śluzowej. Perry (1994) oznaczył tę symbiotyczną relację pomiędzy komórkami nabłonkowymi a komórkami limfoidalnymi jako lymphoepithelium. Migdałek podniebienny posiada przystosowany nabłonek kryptowy, który odgrywa istotną rolę w odpowiedzi immunologicznej.
Pacjenci z IgAN wykazują nieprawidłowości migdałków, w tym retikulację nabłonka krypty migdałkowej. Proces ten został powiązany z rozwojem IgAN i uważa się, że odgrywa on rolę w rozwoju tego zaburzenia. Osoby z IgAN mają brak tolerancji immunologicznej na rodzime bakterie i wykazują hiperimmunologiczną odpowiedź na DNA pochodzące od bakterii. Nieprawidłowości te występują w wyniku nadmiernej produkcji IgA1 przez szlaki BAFF i APRIL.
Migdałek podniebienny jest płaską, wydłużoną strukturą, która leży na dnie gardła. Ma około 10 cm długości i 2 cm szerokości, z licznymi kryptami migdałkowymi. Otoczony jest tkankami limfoidalnymi, zawierającymi pierwotne i wtórne pęcherzyki limfoidalne. Nabłonek krypt migdałkowych zbudowany jest z warstwowych komórek płaskich, które mogą być naciekane przez komórki limfoidalne.
W barwieniu immunohistochemicznym limfocyty wykryto zarówno w nabłonku podstawnym, jak i w krypcie. Cytoplazmatyczne limfocyty B z IgG wykryto również w centrum germinalnym guzków limfoidalnych. Komórki te były związane z pęcherzykami limfoidalnymi, a nabłonek krypt był silnie naciekany limfocytami i komórkami plazmatycznymi.
W przypadku nabłonka limfoidalnego symbiotycznego migdałka zidentyfikowano masę guzowatą z centralnie położoną kryptą. Komórki limfoidalne były obecne w krypcie i zostały zaklasyfikowane jako ektopowa tkanka migdałka. Badanie histologiczne ujawniło również symbiont limfoepitelialny.
ułatwianie adaptacyjnych odpowiedzi immunologicznych
Nabłonek migdałka ułatwia adaptacyjne odpowiedzi immunologiczne w organizmie poprzez wytwarzanie receptorów, które pozwalają limfocytom T i makrofagom rozpoznać najeźdźcę. Receptory te są kodowane germinalnie, a więc nie są produkowane w wyniku somatycznej rekombinacji genów. Ten typ komórek rozpoznaje najeźdźcę jako mikroorganizm inwazyjny. Po zidentyfikowaniu mikroba inwazyjnego inicjuje odpowiedź immunologiczną.
Adaptacyjne odpowiedzi immunologiczne można podzielić na humoralne i komórkowe. W przeciwieństwie do wrodzonej odpowiedzi immunologicznej, adaptacyjna odpowiedź immunologiczna jest wyspecjalizowaną odpowiedzią, która jest wywoływana tylko wtedy, gdy wrodzona odpowiedź zawodzi lub jest stale stymulowana. W tym rodzaju odpowiedzi immunologicznej pośredniczą komórki B i T, które są głównymi komórkami efektorowymi układu odpornościowego. Komórki te wykazują swoistość i pamięć dla napotkanych antygenów.
Aktywacja układu dopełniacza jest wynikiem sekwencyjnej aktywacji kaskady dopełniacza, która generuje cząsteczki efektorowe pomagające w likwidacji zakażenia drobnoustrojami. Późne składniki kaskady dopełniacza łączą się w kompleks ataku błonowego, który może naruszać błonę zakażającego organizmu. Fragmenty kaskady dopełniacza mają odrębne aktywności biologiczne, takie jak ułatwianie fagocytozy czy przyciąganie komórek odpornościowych.
Nabłonek migdałka ułatwia te odpowiedzi immunologiczne poprzez wyzwalanie komórek B i T. Komórki te produkują cytokiny, które promują dalsze odpowiedzi immunologiczne. Cytokiny te obejmują IL-2, IL-4, IL-13, IL-17 i IL-5.
Choroba autoimmunologiczna jest powikłaniem wadliwego działania układu odpornościowego. Choroby autoimmunologiczne charakteryzują się reakcjami autoimmunologicznymi na substancje nie będące własnością. Autoimmunizacja jest poważnym problemem dla osób z niedoborem odporności. Może prowadzić do wielu chorób, w tym reumatoidalnego zapalenia stawów.
Badania in vivo i in vitro wskazują, że defensyny odgrywają krytyczną rolę we wrodzonym układzie odpornościowym. Są one kationowymi peptydami z trzema wiązaniami cysteinowo-disiarczkowymi. W badaniach in vitro defensyny są odpowiedzialne za ograniczenie transmisji wirusów. Odgrywają również rolę w ułatwianiu komunikacji komórkowej.
Podobne tematy
